4-İhtiyar Savaşcı: “Sizler bu milletin yaşaması için öldünüz…unutulmayacaksınız.”

“İHTİYAR SAVAŞÇI”

 

4- “Sizler bu milletin yaşaması için öldünüz…unutulmayacaksınız.”

 

Ömrünü son günlerinde hayvan vagonlarına doldurularak sürüldüğü topraklara yine bu sefer hayvan vagonları ile değil insanlar için tahsis edilmiş bir trenle vatanı Kırım’a dönüyordu.

Bu dönüş yolculuğunda kırk beş yıl önce yaşadığı trajediyi hatırlamak için özellikle oğlunun almış olduğu uçak biletlerini iptal ettirirek ” Ben o güzel Cennet Vatandan apar topar bir gece  binlerce masum çocuklarla birlikte sürüldük. O günleri yeniden hatırlamak ve  hayvan vagonlarında ölen çocukların, kadınların kızların  hatıralarını tekrar yaşamak için hasta olmasına rağmen ‘ben trenle gideceğim demişti …’

Kırkbeş yıl sonra ancak dönebilmişti; özlem duyduğu bu güzelim topraklara…..

Belki de ölecekti kırkbeş yıl hasret duyduğu topraklarda…

“Kırkbeş yıl gibi uzun bir zaman dilimi geçmişti Kırım’dan sürüleli. Doğruydu kök salamamışlardı ne Sürgünyeri’nde, ne de başka bir yerde. Kök salamazlardı da. Bin yıllık bir meşe ağacı bittiği topraktan çıkarılıp başka bir toprağa dikilir miydi? Dikilmezdi tabiî. Dikilirse bile kök salamazdı yeni yerinde.”(s.79)

“Kırkbeş yıl önceki lanetli gecenin karanlığı capcanlıydı hâlâ savaşçının hafızasında. Bitmeyen bir karanlıktı o karanlık. Öyle bir karanlık ki… otu ve çiçeği, bağı ve bahçeyi soyduran, hayata ölüm idamını okuyan bir karanlık. Ölüm de ne ölümlerden çok daha korkunç bir karanlıktı…”(s.127)

Trenle Cennet Vatan Kırıma dönüş başlamıştı; sevinç ve hüznü birlikte yaşıyordu bizim Savaşçı.

“…beklenmedik bir şey oldu kompartımanda: Savaşçı sıraya çıktı, ve… elini başının üzerine kaldırmasıyle trenin alarm kolunu tutup çekmesi bir oldu. Vagonun tekerleklerinden kıvılcımlı bir vahşî bir kıcırtı koptu; vagonlar tokuşup kalkışarak sarsıldılar; küçük masa üzerinden duran vazo devrildi, içerisinde su ve güller dörtbir yana saçıldı, ve tren, yaralı bir ejderha gibi soluyarak durdu…

Az sonra Savaşçı çalıların arasındaydı. Başı göğsüne düşük, uzunca bir süre kımıldanmaksın durdu. Sonra eğilerek, üç gülü çalıların dibine bıraktı, dizleri üstüne çöktü, eliyle Haziran yeşili otları okşadı. Otları okşarken fısıltılı bir sesle:

‘Sizler bu milletin yaşaması için öldünüz…unutulmayacaksınız.’ dedi, ve doğrularak, başı hâlâ göğsüne düşük, ağır adımlarla vagona yürüdü.

Vagonun kapısında Melek hanım bekliyordu Savaşçı’yı.”(s.99-100)

Kırkbeş yıl önce aynı yerdeki çevrede çalıların dallarını koparıp vagondan çıkardığı cesetlerin üstüne  koymuştu. Kırkbeş yıl sonra toprak olmuş cesetlerin bulunduğu toprağa güller koymuştu. Ölen şehitlerin yüzlerini güldürmüştü bu güzel jesti ile...

İhtiyar savaşçı çocukluk anıların geçtiği Kızıltaşı, Gurzufu yaya olarak ağır ağır gezdi. Geçmişi gözleri önünde birer  birer canlandı. Yorgun düşmüştü. Zor nefes alıyordu. Kırkbeş yıl önce yetim çocukları ve Melek ana ile sürgün edildiği asırlık meşe ağacının yanına geldi; birden yığılı verdi. Derin bir uykuya yattı. Bir daha gözlerini açamadı İhtiyar Savaşçı. Vatanından sürüldüğü asırlık meşe ağacının dibinde kırkbeş yıl hasret kaldığı, ayrı yaşadığı asırlık meşe ağacı dibinde Rabbine kavuştu...

 

Devamı var....

Not:

 

(*) Metinde koyu renkli olarak yazılan paragraflar, Cengiz Dağcı’nın ”İhtiyar Savaşçı” (Ötüken Yayınları

Kırımlı Nobele aday gösterilmesi gereken ünlü yazarımız Cengiz Dağcı Beyin,” İhtiyar Savaşçı” romanını hepinizin okumasını tavsiye ederim. Bizleri duygulandıracak daha çok güzel satırlar var. Bu güzel kitabı okumadı iseniz en kısa zamanda okuyunuz......

 

__________________