ALACA İLÇEMİZİN EMEKTARLARINDAN MEVLÜT ABİ

Mesleğine aşık bir insan. “Mesleğimi eşimi sevdiğim gibi seviyorum”. MEVLÜT Gündem

Bugün çocukluk arkadaşım Berber Cemal’in yanına geldim. Berber Cemal Arkadaşımı, Koronadan dolayı işler azalması nedeniyle( çünkü sakal traşı yasak) dükkanın yanındaki kahvenin köşesindeki sandalye üzerinde şekerleme yaparken yakaladım. Yanına oturdum. Birkaç dakika sonra uyanınca beni de görünce çok şaşırdı. “ Hoş geldin Şükrü Hoca” dedi... Cemal’in nezdinde ben hala “HOCAYIM”

İkindi ezanının okumasına yarım saat vardı. Güçlü Pasajındaki kahvede Berber CEMAL arkadaşla çaylarımızı yudumlarken pasajın Zile tarafındaki girişinden elindeki boya takımı ile salına salına gelen ; Alaca’mızın emektar ayakkabı boyacısı MEVLÜT Gündem abi göründü . Herhalde evine gidiyordu.

Alaca’ya geldiğim yirmi günden beri boya yüzü görmemiş ayakkabımın boyaya ihtiyacı vardı. Cemal arkadaşıma “ CEMAL, MEVLÜT Abi herhalde bugünlük çalışmasını bitirmiş evine gidiyor. Rica etsek acaba ayakkabımı boyar mı? “ dedim.

Cemal Arkadaşım” Şükrü Hoca boyar, boyar. Ben söylüyeyim” dedi.

Sağolsun, Mevlüt Abi Cemal’i kırmadı. Tezgahını önümüze koydu. Ayakkabılarımı verdim. Boyamaya başladı. O sırada yanımıza Abdullah Koç Arkadaşım da geldi.

Mevlüt Abi’nin babası İhsan Amca’da Alaca’mızın ilk ayakkabı boyacısı idi. Mevlüt Abi bir yandan ayakkabımı boyarken bir yandan da babasının ve kendisinin ayakkabı boyacılığı ile ilgili kısa hayat hikayesini anlattı.

Alaca’mızın ilk ayakkabı Boyacılar’ından olan Mevlüt Abinin babası İhsan Amca kırk günlük iken dedesi Doğu Anadolu’daki Savaşa katılmak için askere gitmiş. Yetim kalmışlar. Dayısı İhsan amcayı aklı yettiğinde Ankara’ya götürmüş. İhsan Amca ayakkabı boyacılığını Ankara’da öğrenmiş. Dayısı Güvercinlik yakınlarında bir ev yapmış. Daha sonra burayı satıp Alaca’ya İhsan Amca ile dönmüş. İhsan Amca, Alaca’nın şu anda saat kulesinin olduğu tahta köprünün yanında ayakkabı sandığını koyup, boyacılığa başlamış. İhsan Amca vefatına kadar bu mesleği icra etmiş.

Mevlüt Abiye, beni tanıdın mı diye sorduğumda “ Tanımaz olur muyum seni. “ dedi. MEVLÜT Abi, Rahmetli babamın yanında bir hafta taş duvarı işinde çalışmış. Rahmetli babam MEVLÜT abinin getirdiği hafif taşı beğenmemiş. Mevlüt, getirdiğin taşa vurduğunda “tın!tın! “ diye ses gelecek ve ağır olacak. Bu getirdiğin taş hafif ve ses çıkmıyor demiş, elindeki balyozla taşa vurmuş. Taştan hiç ses çıkmamış.

MEVLÜT Abi Son noktayı şu sözlerle süsledi ve benim çok hoşuma gitti. Meslek öğrenen tüm gençlerin kulağında küpe kalsın bu sözler:

“ Ben mesleğimi çok seviyorum. Bir kimse mesleğini sevmeli. Mesleğini sevmeyen o işte başarılı olmaz. Ben babamdan öğrendim bu mesleği. Ben babamın çırağıyım ama benim hiç çırağım olmadı. Hiçbir çocuk bu mesleğe heveslenmedi. Babam yedi yaşımda iken bir Cuma günü, ‘Oğlum çok temizlenecek ve boyanacak ayakkabı var. ( O yıllarda ahırlarda giyilen ayakkabılara yapışan ve kuruyan mayısları temizlemek çok zormuş. ). Şu karşıdaki dükkandan boya alıp gel. Önce şu ayakkabıların üzerindeki mayısları temizle ve bana yardım et .’ dedi. O gün bugün bu mesleği severek yapıyorum. Mesleğimi eşimi sevdiğim gibi seviyorum” dedi.

Gerçekten arkadaşlar Mevlüt abi ayakkabımı öyle güzel boyadıki tek kelime ile harika; bir sanatçı gibi sabırla boyasını, badem yağını, cılasını, fırçasını acele etmeden (boyayı sürdükten sonra kurumasını bekledi) oya işler gibi ayakkabımı boyadı. Sanki yeni alınmış bir ayakkabı oldu.

İlçemiz’de herkesin bildiği Lokantacı İrfan Şimşek’in Şehir Lokantası önünde mesleğini babasından devralan ve halen icra eden MEVLÜT abiye , ayakkabınızı boyatmayan ilçemizden ayrılmayın....

MEVLÜT Abi gibi mesleğini aşk derecesinde seven tüm meslek sahiplerine başta MEVLÜT Abiye, Arkadaşım Berber Cemal olmak üzere selam ve sevgilerimi gönderiyorum. Hayırlı bol kazançlar diliyorum bizi yaratan Rabbim’den....

Kalın sağlıcakla...