ELLERİ KINALI ANA KUZULARI’NIN MENSUP OLDUĞU
" Güneydoğu Anadoluda , Suriye'de Şehit Olan Kahraman Mehmetciklerimizin ve Vatan savunması yapan Şehit olan kahraman polislerimizin" ruhuna bir fatiha okuyalım. El fatiha.
Ankara’nın gökleri sanki yarılmıştı o gece; aylardır yağmayan yağmur, hani derler ya “bardaktan boşanırcasına” dökülüyordu; alt yapısı yeterli olmayan caddelerde öbek öbek biriken suların etkisinden trafik felç olmuştu; arabaların silecekleri kâfi gelmiyordu.
İşte o yağmurlu gecede Alaca’da görev yaparken tanıştığım Gönül Dostum Lütfü Beyi otogara (Aşti’ye) kıl payı yetiştirebilmiştik.
Aslında trafiği felç eden sadece sicim gibi yağan yağmur değildi; yağmur gibi gözyaşları arasında vatan savunmasına gönderilen elleri kınalı ana kuzularının sevkıyatının da payının olduğunu, otogara girer girmez anladık.
Otogarın gerek içinde gerekse dışında iğne atılacak yer yoktu.
Omuzlarına bayrak asmış elleri kınalı vatan evlatlarının arkadaşlarının omuzlarındaki sevinçlerini; eller üzerinde havalara atılarak ve yere düşmeden tutulan gençleri; kenarda sevinç gözyaşı döken anaların babaların mutlu yüzlerini; davullarla zurnalarla halay çekenleri; otobüsler içinde daha birliğine teslim olmadan asker selamı veren elleri kınalı ana kuzularını görmenizi, ayrıca hep birlikte “En büyük asker bizim asker”, “Şehitler ölmez vatan bölünmez” ve arkasından da gür bir sesle okunan İstiklal Marşı’nın otogarda yankılan seslerini duymanızı ve bu güzel havayı teneffüs etmenizi çok isterdim.
Bu sevinç gözyaşları ve kalabalıklar arasında arkadaşım Lütfü Beyi, görev yaptığı Edirne otobüsüne güçlükle bindirebildik.
Bu güzel manzarayı görüp de, “Bu Yüce Türk Milleti”ni sevmeyenin kanından şüphe ederim.
İşte ben, bir kaşına dahi taş değmesini istemediği evladına “Ya şehit ol ya da gazi “sözleriyle askere uğurlayan anaların, babaların;”Şehitler ölmez vatan bölünmez” sloganlarını atan gençlerin; bu vatan için canını hiç çekinmeden feda eden “Elleri Kınalı Ana Kuzuların” mensup olduğu “Büyük Türk Milletini çok çok seviyorum…”
Ve sözü Milli Şairimiz Orhan Şaik Gökyay’a bırakıyorum.
“Bu vatan toprağın kara bağrında,
Sıra dağlar gibi duranlarındır.
Bir tarih boyunca onun uğrunda,
Kendini tarihe verenlerindir.
Tutuşup kül olan ocaklarından,
Şahlanıp köpüren ırmaklarından.
Hudutlarda gazâ bayraklarından,
Alnına ışıklar vuranlarındır.
Ardına bakmadan yollara düşen,
Şimşek gibi çıkan, sel gibi coşan,
Huduttan hududa yol bulup koşan,
Cepheden cepheye soranlarındır .
İleri atılıp sellercesine,
Göğsünden vurulup tam ercesine,
Bir gül bahçesine girercesine,
Şu kara toprağa girenlerindir.
Tarihin dilinden düşmez bu destan,
Nehirler gâzidir, dağlar kahraman,
Her taşı bir yakut olan bu vatan,
Can verme sırrına erenlerindir.
Gökyay’ım ne yazsam ziyade değil,
Bu sevgi bir kuru ifade değil,
Sencileyin hasmı rüyada değil,
Topun namlusunda görenlerindir.”
09 Eylül 2016 11 : 18 
BUGÜN
