ENGELLİ IRAKLI TÜRKMEN SİMİT SATIYOR

ENGELLİ IRAKLI TÜRKMEN KARDEŞİM SİMİT SATARAK HAYATA  TUTUNMAYA ÇALIŞIYOR 

Bu sabah Çiçekli Parkında yürüyüş yaparken “Simit. Simit “ diye bağıran bir gencin sesini işittim. Bir an çocukluk günlerimi hatırladım. 

Ben de çocukluğumda Zile Caddesi’nin Yandım Hoca Camisi’nin sokağında kurabiye ve simit fırın sahibi Kara Mehmet Amcadan , ceketlerimizi rehin bırakarak ; küçük bir alüminyum baklava tepsisine koyduğumuz on veya on beş tane simiti, parasını sattıktan sonra ödemek üzere alır, sokak sokak “simiiit. Simiiiit” diye bağırarak, satmaya çalışırdım. 

Her bağırdıkça gözüm evlerin pencerelerinde ve kapılarında idi.. Birisi “ Simitçi buraya gel “ diye seslendiğinde o kadar sevinirdim ki elimdeki tepsi ile koşa koşa sesin geldiği yöne fırlardım. Bazen o küçük bacaklarım birbirine dolaşır tepsi bir tarafa ben bir tarafa yuvarlanırdım...Sağa sola dağılmış simitleri toplar yoluma devam ederdim. 

Bütün simitleri sattıktan sonra tekrar gider bir on beş veya on simit daha alırdım. O gün yirmi otuz simit satarsam yetmiş beş kuruşa girdiğimiz sinema biletinin parasını veya ikinci el alacağım Teksas, Tommiks kitaplarımın parasını kazanmış oluyordum...

Bizim çocuklukta en lüks sosyal hayatımız sinemaya gitmek; Teksas, Tommiks kitapları alıp okumaktı...

Simitçi genç yürüyüş parkurunun kenarından geçerken tekrar bağırdı. “Simitçi. Taze simitlerim vaar”.  

Döndüm baktım simitçi gence. Boynunda bir iple asılı plastik bir sebze kasası içinde az simitinin kaldığını gördüm. Yürüyüşümü tamamlamamıştım. Simitleri alıp anlamamakta tereddüt ettim.... “Ne ise ! Sonra alırım.” dedim, yürüyüşüme devam ettim. 

Yürüyüş parkurunun başlangıç kısmına geldiğimde simitçi de oraya doğru gelmiş “ simit simit” diye cılız ince sesi ile bağırmaya devam ediyordu . 

Ona doğru yöneldim. Arkasını döndü gidiyordu önümden. Baktım durmayacak. “Simitçi “ diye bağırdım. Durdu ve bana gözlerini kısarak baktı..

Simitçi gencin gözleri şaşı idi ve hafif görüyordu. Bir eli de çolaktı. Çolak elinde poşet tutuyordu. Sepetinde de az simit vardı. 

“Kaç simitin kaldı? “ dedim. Kekeleyerek “ Beş tane “dedi. “Hepsini sar” dediğim de inanın o şaşı gözlerindeki mutluluğu görmenizi isterdim.  

Sepetteki simitleri sağlam sağ eli ile aldı çolak olan sol elindeki poşete birer birer yerleştirmeye çalıştı. Baktım zorlanıyor, elindeki poşeti aldım, simitleri koydum . Paramı verdim. Paramın üstünü  çıkarıp vermeye çalışırken “üstü  kalsın” dedim. “ Allah razı olsun abi” dedi... 

Konuşmasından yabancı olduğunu anladım. “ Sen nerelisin?  “ dedim. “ Ben Irak Türkmeniyim.” deyince çok sevindim. IRAKLI engelli bir Türkmen kardeşim , sokak sokak simit satıp hayata tutunmaya çalışıyor. Bazıları da cami havlularında sapa sağlam oldukları halde dileniyor..

Bu Türkmen kardeşimden gurur duydum. Yanımdan sevinerek uzaklaşan Türkmen Kardeşime “Niye daha fazla para vermedim?”  diye kendi kendime kızdım. Yine bir gün karşılaşmak nasip olursa bu kardeşimle, hem görevimi yapacağım hemi de hayat hikayesi dinleyeceğim. 

Kalın sağlıcakla...